Pettrie over de veranderende dealermarkt

Koos
Als ik de showroom binnenstap, voel ik meteen dat er iets niet klopt. Er is geen beweging. Een achtergrondmuziekje, de vertrouwde geur van nieuwe auto’s, banden en koffie… maar waar is Koos? Koos is een van de hartelijkste mensen die ik ken. Een jonge vent met een mooi dealerbedrijf, een hoofd vol autokennis en een hart voor mensen. Attent, oprecht aandachtig en ook nog eens grappig en charmant. Koos is een rasoptimist, een warm mens, een garagist die je iedereen toewenst. Ja, hij is er toch. Koos heeft me gezien, komt zijn kantoor uit, slalomt tussen de auto’s door mijn kant op. ‘Koffie?’
Het klinkt anders dan anders. Hij gaat zitten en checkt onrustig het scherm van zijn telefoon. ‘Koos, vertel. Je ziet er moe uit…’ Hij maakt een wegwuivend gebaar. ‘Ach, niks bijzonders hoor. Je hebt wel eens van die dagen dat alles moeizaam gaat… nou, dit is zo’n dag.’ ‘Wat zit je dwars?’ Koos kijkt naar buiten, langs al het moois in zijn showroom. ‘Weet je Pettrie, ik heb twintig jaar mijn gloeiende best gedaan om merkdealer te zijn en te blijven. Dat is me steeds gelukt. En nu is het ineens over. Iets met Europese regels. Ik snap het wel, maar ik wil er niet aan. Ik sta straks gewoon met lege handen. Eerst wil de importeur alles in mijn bedrijf bepalen, dat kost me veel strijd en handen vol geld, en nu zeggen ze: zoek het zelf maar uit.’ Er valt een korte stilte. ‘Vind je echt dat je met lege handen staat?’, vraag ik. ‘Nou ja, ik bedoel: geen ondersteuning meer, geen software, geen huisstijl. En iedereen mag straks mijn merken verkopen.’ ‘En dat voelt alsof je niets meer in handen hebt?’ ‘Ja. Eh, hoe bedoel je?’ ‘Ik denk dat je juist heel véél in handen hebt.’ ‘Ja lekker: een pand met een hypotheek, een hele ploeg mensen die van dit bedrijf moeten eten…’ Ik val hem in de rede. ‘Een goed pand op een prima plek. Een uitstekende naam in de regio. Mensen die graag voor je werken. Verstand van auto’s. Vertrouwen van heel veel klanten. Dát heb je in handen.’ Koos kijkt me aan. ‘Meestal ben jij de optimist…’, grap ik. ‘Maar serieus. Ik zie overal dat er vraag is naar garagebedrijven zoals dat van jou. Vergeet dat dealerschap. Vergeet alles waarvan je gebruik moest maken van de importeur. Het wordt alleen maar beter. Want jij gaat je eigen koers varen.’ ‘Maar ik heb nog helemaal niets. De hele ICT gaat weg. Ik moet bij nul beginnen!’ ‘Nou, toevallig ken ik een bedrijf dat best goed is met ICT’, zeg ik met een knipoog. Als ik een half uurtje later weer in de auto zit, krijg ik een appje van Koos. ‘Goed idee van je: een paar dagen uitwaaien. Meteen geregeld. Zin in. Ik bel je volgende week als ik terug ben, dan gaan we aan de slag.’