Werkplezier moet weer terug in het garagebedrijf

JACQUELINE

De deur bij werkplaatsbalie heeft een vrolijk belletje met een veer, niets elektrisch of elektronisch. Het is een persoonlijk dingetje van Jacqueline, de chef werkplaats die hier de scepter zwaait. Vrolijk en no-nonsens. Onverslijtbaar.

Als ik binnenkom is de balie leeg, de deur naar de werkplaats staat open. De telefoon achter de balie gaat over. Stevige muziek klinkt uit de werkplaats, ergens jankt een slagmoersleutel. Boven alles uit verontwaardigd roepende mannenstemmen met daartussen, onmiskenbaar geïrriteerd, de stem van Jacqueline. Als ze twee seconden later foeterend de receptie binnen komt zeilen, nijdig de papieren op haar bureau gooit en neerploft achter haar beeldscherm, merkt ze me niet op.

‘Potverdepotver…’ roept ze met een blik op haar scherm, ze spring woest op, grist het papier weer van het bureau en is alweer op weg naar werkplaats. Dan pas ziet ze me staan.
‘Goeiemorgen!’ Ik probeer het niet te vrolijk te laten klinken. ‘Stoor ik in een goed gesprek?’ Even spuwen Jacquelines ogen vuur, ik ben een seconde bang dat ik de volle laag ga krijgen, dan laat ze haar handen zakken en breekt een glimlach door.
‘Hé Pettrie! Goeie timing jongen!’
‘Ja, ik zie dat je toe bent aan koffie.’
We lopen samen naar de koffieautomaat, Jacqueline ploft neer bij de tafel met de autobladen.
‘Het is nog maar tien uur’,  puft ze. ‘Wat een dag!’
‘Stress?’ vraag ik.
‘Ja, duhh…’
Ik kijk haar vragend aan.
‘Het is gewoon niet meer te doen’, mompelt ze. ‘Ik heb hier zes bruggen en ik zit ramvol met werk. Monteurs kan ik amper vinden, freelancers en specialisten al helemaal niet en de mensen die ik heb zijn niet vooruit te branden. Alles wat fout kan gaan gáát ook fout. De planning, de onderdelen, de facturatie, uren schrijven… het is allemaal gedoe. APK’s en kilometers melden, dat kan blijkbaar nooit in één keer goed. Of ze vergeten het gewoon. En nu vergeet er weer eentje akkoord te vragen aan de klant. Loopt wéér de hele planning in de soep. Dat gaat de hele dag door. Om half zes gaan mijn mensen naar huis, ben ik total loss en kan ik nog een keer beginnen de hele papierberg. Het is niet te doen Pettrie, echt!’
Het is even stil; we nemen allebei een slok koffie.
‘Ik denk dat je gelijk hebt’, zeg ik. ‘Dit is niet te doen.’
‘Zeg, ik verwacht een peptalk, of een draai om m’n oren. Niet dat je me gelijk geeft.’
‘Maar je hébt gelijk. Jij kunt onmogelijk al die losse eindjes bij elkaar houden.’
‘Ja, fijn dat je het begrijpt, maar ik heb liever dat je iets voor me oplost. Kun jij die jongens en meisjes niet eens zeggen dat ze het koppie erbij moeten houden? Misschien dat het helpt als jij het zegt.’
‘Vind je echt dat het probleem bij je mensen zit?’
Jacqueline kijkt me aan. ‘Hoe bedoel je?’
‘Ik ben hier al jaren klant en ik weet dat je mensen hier met plezier werken. Daar moet je zuinig op zijn.’ Ze kijkt me vragend aan. ‘En dus…?’
‘Ik denk dat je je monteurs niet blij maakt als je ze met allerlei administratieve dingen belast.’
Maar ik kan het toch niet allemaal zelf doen? Dat zeg je net!’
‘Ja, en dat meen ik ook. Natuurlijk moet jij het niet zelf doen. Je moet het automatiseren. Zorg voor een softwarepakket waar alles in zit en geef je mensen een tablet waar ze alles op kunnen doen. Waar je elke klant, elke opdracht en elke auto maar één keer hoeft in te voeren. Automatische koppelingen met de RDW, met je grossiers, berichten naar de klant, noem maar op. Tot en met de facturatie en alle mogelijke rapportages. Echt álles. Stel je eens voor hoe leuk het dan is om hier te werken.’
Jacqueline staat op, laat haar koffiebekertje nog eens vollopen bij de automaat, en daarna dat van mij. Ze zet de bekertjes tussen ons op tafel. ‘Zeg meneer de psycholoog, jij deed toch ook wel eens iets met automatisering? We moeten praten.’